این مقاله با روش تحلیل عقلی و با عنایت به آموزه‌های قرآنی در صدد معرفـی پـارادایم متخـذ از حکمـت اسـلامی درباره محیط زیست است. یافته‌های مقاله نشان می‌دهد: اولاً طبیعت و محیط زیست فعل و آیت خداوند است، از این رو از تقدس برخوردار است، ثانیاً بخش قابل توجه موجودات محیط زیست یعنی گیاهان، حیوانـات و انسان، از درجات و مراتب تجـرد برخوردارنـد و موجود مجرد در سلسله وجودی از جایگاه برتری برخوردار بوده و شأن وجودی برتری دارد، لذا علاوه بر ارزش ذاتی محیط زیست بایـد از ارزش قدسـی و الهـی محیط زیست نیز سخن گفت. ثانیاً انسان در تعامل با محیط زیست با موجودات دارای ادراک و شعور مواجه است و تعامل او از حد تعامل با ابـژه مـادی و فیزیکی بـه تعامـل بـا موجودی که آیت پروردگار است، ارتقاء می‌یابد. ثالثاً در نگرش آیتی و قدسی به محیط زیست، انسان اصالتاً نـه مالک طبیعت و محیط زیست است و نه سلطنت و استیلا از نوع استیلای سـوژه بـر ابـژه را دارد، بلکه به مثابه امین و حافظ طبیعت و محیط زیست بوده و تصرفات او در طبیعت و محیط زیست در محور عقل و قوانین صاحب طبیعت تعریف می‌شود. این نوع نگرش به محیط زیست که بـا حفـظ ارزش ذاتی و شرافت وجودی آن اعمال می‌شود در مسیر استکمال انسـان تأثیر بسزایی دارد؛ بر این اساس هر نوع تصرف و دخالت عوامـل انسـانی در محیط زیست که خارج از تدبیر و حکم عقل و شرع انجام شود، بـا نگـاه قدسـی و آیتی بـه محـیط زیست منافات دارد.